Поетскиот музеј на Димоски, кој е вечен дом на личниот, интимен заборав, е богатство на мигновеноста, на времето минато, сегашно и идно, на времето што постои и не постои, на љубовта во најесенцијалната суштественост во која се родени, се раѓаат и ќе се родат безброј микрокосмоси (вклучувајќи ги и сите форми на љубовта за татковината, за татковиот збор и ковчег, за клучот и катанецот, за мајчиниот јазик и болка, како далечно ехо на поетската слика на големиот Анте Поповски). – Оваа поезија, покрај тоа што е слика преоблечена во различни стилови и во нив преовладуваат тонови од целиот спектар на бои, таа има и звуковен карактер чиј интензитет се огледува во одличната употреба на парадоксот, оксиморонот, сложените метафори, но и фигурите, кои припаѓаат на звучниот код. Novamakedonija