Вкупните потреби за целосно покривање на државата се околу 300 000 тони квалитетна меркантилна пченица.

На почетокот на жетвата квалитетот беше во ред и задоволителен, но веќе во последниве 2-3 дена, пченицата не ги исполнува условите за човечка исхрана со што ќе се намали и откупот од страна на мелничарите, нагласува Малишиќ во разговор за МИА.

Министерството за економија притиска за пониски цени, а Министерството за земјоделство за повисоки откупни цени.

Сега, тие што останавме во мелничката индустрија, откупуваме според потребите и намаленото производство под притисок на српското брашно од околу 65 000 тона.

Пред 15-16 години или повеќе максималниот откуп на домашна пченица од мелничката индустрија не беше помал од 160 000 тони, плус некои 120 000 тона имавме од увоз.

Ние како индустрија, според отвореноста на пазарот и незаштитата од страна на државата, секако сме нерентабилни.

Сите членки на ЦЕФТА, по формирањето, изнајдоа начини да го заштитат домашното производство од српското брашно, само кај нас тоа е невозможно, па дури и да се изнајде внатрешен начин за да се заштити.

Многу е просто, за да зголемиш домашно производство во поледелство, градинарство или сточарство мора да имаш силна преработувачка индустрија која ќе притиска на пазарот и ќе купува домашна суровина, а во случајов и таа што ја имавме во последните години драстично се намали – објаснува Малишиќ.

Нема некоја светла иднина за стабилизиција ако продолжиме со овој начин, без план за заштита или раст на продажбата, напоменува Малишиќ., ако соодвествува цената, објаснува Малишиќ.

Доказ е 15-годишното субвенционирање на домашното земјоделско производство или сточарство кое е во слободен пад.

Голем удел во цените се и сите други трошоци – на енергенси, останати материјали, бруто плати,… Народот ни се иселува, продажбата по тој основ ни се намалува, а трошоците ни се зголемуваат.

Се виде значењето на индустријата во короната и кога почна војната во Украина, кога државите околу го блокираа извозот на брашно, но тоа веднаш се заборави.

Сите други употребуваат се од увоз, а саркастично, јадеме домашен леб.

Според него, сите околни држави на разни начини ја субвенционираат или штитат домашната мелничка индустрија како приоритетна, што кај нас не е случај.

Секогаш се носат одлуки важни за некои блиски избори, кои систематски не носат никакво решение.

Годиниве наназад им предложивме на сите влади многу начини како да се смени сето ова за да има раст на домашното производство во преработките или во земјоделството, за да дојдеме до некое решение, но, искрено, никој не мрдна со прст.

Потсетува и дека со Грција се уште не се потпишани билатералните договори, за да речеме дека може подобро да настапуваме на тој пазар.

Проблемот е што кај нас не се носат одлуки од важност за заштита на домашното производство од кое ги собира даноците по сите основи.

Многу е просто, за да зголемиш домашно производство во поледелство, градинарство или сточарство мора да имаш силна преработувачка индустрија која ќе притиска на пазарот и ќе купува домашна суровина, а во случајов и таа што ја имавме во последните години драстично се намали, објаснува Малишиќ.Дополнува и дека тие што функционираат, купуваат суровини од увоз, а користат домашни „бенефиции" по разни основи, без никаков услов да купуваат домашни суровини за нивното производство.-Пример е лебот, секојдневниот производ.

Потсетува и дека со Грција се уште не се потпишани билатералните договори, за да речеме дека може подобро да настапуваме на тој пазар.-Одбивме влез без консултација на бизнис заедницата во Европската економска заедница (ЕЕЗ) со што ќе немавме никакви, би рекол, бариери при увоз - извоз од технички причини во земјите од ЕЕЗ.

Еве апел до Владата, до премиерот, да не сослуша и да се зафати со некое решение, нормално за бенефит на БДП-то, буџетот, компаниите, земјоделците и граѓаните – потенцира претседателот на Групацијата.

Можам да потврдам дека само една голема пекарница користи домашно брашно од домашна пченица со околу 85 отсто од производството.

Дополнува и дека тие што функционираат, купуваат суровини од увоз, а користат домашни „бенефиции” по разни основи, без никаков услов да купуваат домашни суровини за нивното производство.