Христовото воскресение ја потврдува вистината дека љубовта е посилна од омразата, добрината од злото, животот од смртта.

Велигден е најголемиот христијански празник, а на тој ден вообичаено е да се праќаат честитки и на мобилни телефони и преку социјалните мрежи.

Според учењето, тој ден Христос се вознел на небото, како што посведочиле неговите апостоли.

Велигден е дел од космосот и тој е неодвоиво поврзан со космичките движења, од дневното вртење на Земјата околу Сонцето.

Направено е според поставените закони во вселената.

Тоа не се темели на ничија мудрост или било каква поврзаност со нешто и со некого, освен со законите на вселената.

На пример, за жените мироносици се вели дека „во првиот ден од седмицата, дојдоа на гробот многу рано, кога изгреваше сонцето“ (Марко 16,2). Во Евангелието според Матеј пишува: „Кога измина саботата, на осамнување“ (Матеј 28,1). А Лука запишал: „Многу рано тие дојдоа на гробот“ (Лука 24,1). И најпосле, Јован, којшто последен го напишал Евангелието и ги прочитал претходните, запишал: „уште дури беше темно“ (Јован 20,1). Но, никој не вели: на полноќ.

Не било тоа клиничка смрт или времена несвесност, туку вистинска смрт и умирање, вистинско погребение на мртвото тело и висинско воскресение.

Лебот го симболизира Исус Христос („Јас сум лебот на животот“), а квасецот е симбол на небесното царство „затоа што од мала грутка квасец се заквасува целото тесто“.

И едните и другите се датираат според Велигден.

Затоа, празнувањето на Велигден не е само спомен на еден настан од минатото туку реалност што постојано се повторува во животот на секој верник.

Овие две различни празнувања на Велигден постоеле во првите три века, па дури на Првиот вселенски собор, во 325 година, било поставено и решавано прашањето за едно и заедничко празнување на Велигден за сите христијани.

На полноќ, Црквата ги собира христијаните во едно празнување на Празникот над празниците.